Ilustracija Jelena Žilić
Sjećate se valjda pompezne najave „Vaskršnjeg sabora Srbije i Srpske“, koji su najavili svesrpski voždovi s obje strane Drine. Pa prođe Vaskrs, a od sabora ni traga ni glasa!? A rečeno je da će na tom Saboru biti „donesene istorijske odluke za srpski narod“. Taman ste pomislili da od toga ništa biti neće, a evo najnovije najave. Biće sabor svesrpski, prisustvovaće mu kažu bar 10 hiljada Srbalja s obje strane Drine.
Piše: Miljan Kovač
Dakle, vijest je uglavnom tačna. Samo što neće biti donesene nikakve istorijske odluke. Neće biti ni svesrpski (uostalom takvo što bilo bi ravno naučnoj fantastici), biće to sabor Dodikovih i Vučićevih pristalica dovezenih autobusima koje ćemo plaćati svi (možda je zato ipak svesrpski). Bez imalo semantičkog znanja, lako je zaključiti da su pristalice, oni što su pristali da zarad straha od gubitka radnog mjesta, za sendvič, da se besplatno provozaju do Beograda, zbog besposlice, ili čega god, tog dana glume „svekoliko srpstvo napaćeno“.
I šta takvi ima da donose kojekakve „istorijske odluke“!? Idu da pjevaju, igraju, grle se s „braćom s one strane Drine“, sve sa tri prsta, mašu zastavama, zapjevaju i za „pojas zadenu“.
Jer biće to prije svega jedno opštenarodno (tačnije opšte srpsko veselje). Na Manjači i u Lijevču bi rekli „zbor“, ili po beogradski što bi rekao „predsednik Vučić“ jedna „velika fešta“, zamalo party… (Beograd je to…)
Na tom velikom partiju za Beograđane će, što bi rekao slavni Aca Zemunac, „nastupiti više od hiljadu članova kulturno-umjetničkih društava iz Srbije i isto toliko iz RS“.
Vučić je, prenosi svesrpska štampa, najavio da će biti uspostavljena saradnja na svim nivoima, ističući da će biti održana zajednička sjednica vlada Srbije i Republike Srpske i da će biti usvojena zajednička deklaracija.
On je, kako javljaju, najavio da će svaki ministar u Vladi Srbije i svi direktori javnih preduzeća imati svog gosta iz Republike Srpske, kao i direktori muzeja, koji će sa kolegama iz RS potpisivati sporazume i memorandume o saradnji, što će činiti i ljudi iz medija.
Ajde!? Antologijska uzrečica Radovana III/ Zorana Radmilovića vrati me u prošlost. Onu u kojoj je pokojni Zoran harao daskama koje život znače, a Beograđani išli u pozorišta umjesto na zborove, pardon svesrpske partije. Povratkom u to vrijeme, da izvinite, osjetih se nekako nesvrstano. Ko se ne sjeća, YouTube i Google su tu da ga podsjete kada su u Beograd dolazile delegacije iz prijateljskih nesvrstanih država trećeg svijeta. Po nekoliko stotina pratilaca, folklorni ansambli, tradicionalna muzika iz daleke, a bratske nam Afrike i Azije. Beograđani, a s njima i svi Jugosloveni, upoznavali su kulture tih egzotičnih naroda. Neki od tih državnika vodili sa sobom i kamile, a na poklon beogradskom zoo vrtu i žirafe, nilske konje, slonove, pa i po koju zmiju…
Doduše dolazili avionima (poneki i brodovima). Srećom preko Drine se može autobusima, a očekuje se da i nesvrstani Dodik predsjedniku Vučiću na Dedinje na poklon dovede nešto od egzotične faune (putevi flore vode u kontra smjeru).
Pa kada se ovako stvari poslože, možda zapravo i ne stoji tvrdnja da se odustalo od „istorijskih odluka od interesa za sav srpski narod“.
Ako odluka, da se srpski narod s jedne strane Drine upozna sa folklorom i običajima srpskog naroda s druge strane Drine, nije od istorijskog značaja ne znam šta jeste!? Vrijeme je i bilo da Beograđani konačno nakon vjekova bezuspješnog forsiranja Drine, konačno vide ko to živi s druge strane i odakle se „stvorio“ predsednik Vučić (i neki njegovi prethodnici i politički oci). Da, baš ovaj Vučić što u najavi svesrpskog partija poruči da su na taj skup dobrodošli „svi oni koji se ne stide svoje matice, za razliku od onih drugih, koji za svoju kritiku i kuknjavu uvijek mogu lako da nađu mjesto u Zagrebu, Podgorici“… (Ne znam šta fali Čepuljiću kod Bugojna, a i bliže je Bakincima!?)
Svima nam je (valjda) jasno da pod „svesrpski“ Dodik i Vučić misle isključivo na sve(pr)odane njihovim „likovima i djelima“, što on ovom izjavom potvrđuje. Dodik isto nikada nije ni skrivao.
Ipak, koliko god im zam(j)erali, Vučiću i Dodiku, moramo priznati jednu, za sav srpski, a i druge narode pozitivnu osobinu – što dramatičnije i gromoglasnije najave, to je sigurnije da od istog neće ništa biti. Ne smijem ni pomisliti šta bi bilo da je drugačije. Ko je zaboravio neka se prisjeti konteksta (Rezolucija o genocidu u Srebrenici, Dodikova priča o razdruživanju…) u kome je prvobitno „svesrpski sabor“ o Vaskrsu najavljivan.
Kolumne „Žuta minuta”, su dio serije „Impuls semafor“
Autor: Impuls