foto: Shutterstock
Naučnici su proučavali petogodišnje satelitske podatke Indijskog okeana i identifikovali 17 atmosferskih jezera.
Takve oluje u osnovi predstavljaju “bare” koncentrisane vodene pare koje se sporo kreću vazduhom i mogu da traju po nekoliko dana, a otkrili su ih naučnici Brajan Mejps i Vej-Ming Tsai tokom proučavanja vremena iznad Indijskog okeana. Naučnici su specifično, iz dana u dan, istraživali uzorke kiše i vodene pare.
Nove strukture su povezane s “atmosferaskim rijekama”, što je dobro proučen i uobičajen fenomen koji uključuje duge, tanke oblake koncentrisane vlage koji mogu da se protežu hiljadama kilometara. Ove brze rijeke mogu da nose ogromnu količinu vode, izbacujući je za sobom kao pojas kiše.
Atmosferska jezera počinju kao rijeke, kaže tim, ali u određenom trenutku se odvajaju, stvarajući izolovanu, koncentsanu masu vodene pare. Ova jezera zatim vrlo sporo plutaju nebom, u područjima gdje je brzina vjetra oko nule. Tim kaže da sadrže dovoljno vode da formiraju baru duboku nekoliko centimetara i široku oko 1.000 km.
Naučnici su proučavali petogodišnje satelitske podatke Indijskog okeana i identifikovali 17 atmosferskih jezera koja su trajala duže od šest dana. Pojavljivala su se u svim godišnjim dobima, obično unutar 10 stepeni od ekvatora. Istraživači kažu da mogu da se pojave i dalje od ekvatora, i ponekad prelaze u tropske ciklone.
Atmosferska jezera nastajala su iz tokova vodene pare koji su dolazili iz indo-pacifičke regije, a zatim su se polako povlačila prema zapadu dok ne stignu do istočne obale Afrike, pri čemu na ta područja mogu da donesu dosta kiše.
Tim planira i dalje da proučava ova atmosferska jezera kako bi utvrdili mogu li da se pojave u drugim dijelovima svijeta i kako bi na njih mogle da utiču klimatske promjene.
Satelitski snimak atmosferskog jezera
Izvor: Brian Mapes / NOAA ERA-Interim reanalysis data set – nationalgeographic.rs