Planine indonežanske provincije Južni Sulavesi dom su neobičnoj etničkoj grupi imena Toradža koja je poznata u svijetu po nesvakidašnjim pogrebnim ritualima. Njihov život vrti se oko smrti, a sahrane su velike proslave života na kojima učestvuje cijelo selo. Tradicija naroda Toradža uključuje pogrebne običaje koji se praktikuju vjekovima i smatraju se najsloženijim na svijetu.
Narod Toradža upražnjava politeistički animizam, vjerovanje da i nežive stvari posjeduju mentalne procese slične onima koji se odigravaju u ljudskom biću. Sve do početka 20. vijeka i dolaska holandskih misionara, jedina religija koju su upražnjavali bila je Aluk to dolo, koja je kompleksna mješavina kulta predaka, mitova i rituala. Iako danas među njima postoji mnogo hrišćana i muslimana, njihova tradicija ostala je netaknuta.
Tokom svog radnog vijeka, pripadnici ove etničke grupe vrijedno rade na prikupljanju bogatstva. Međutim, za razliku od ostalih kultura, prikupljeno bogatstvo se ne koristi za luksuzan život, već se čuva da bi se ponijelo sa sobom na onaj svijet. Zapravo, raskošne sahrane su statusni simbol. Sahrane su veoma kompleksne i mogu da traju dugo. Kad član zajednice umre, njegova porodica organizuje niz ceremonija pod nazivom rambu solok koje mogu trajati i po nekoliko dana. Zanimljivo je da se ceremonije često ne organizuju odmah nakon smrti jer siromašne porodice obično nemaju novca da sve plate, pa su prinuđeni da čekaju nedjeljama, mjesecima, a u nekim slučajevima i godinama. Dok se novac za ceremonije ne prikupi, pokojnik se ne sahranjuje već je balsamovan i boravi pod istim krovom sa svojom porodicom. Važno je napomenuti da se on za vrijeme boravka u kući ne smatra mrtvim, već se vjeruje da je bolestan i simbolično mu se daju hrana i ljekovi.
Pogrebna ceremonija počinje obaveznim žrtvovanjem goveda jer se vjeruje da će se pokojniku pridružiti zaklana životinja koju će nastaviti da uzgaja u zagrobnom životu. Klanje se obavlja uz ples i muziku, a momci iz sela prikupljaju krv dugim trskama bambusa. Što je pokojnik važniji i imućniji, žrtvuje se više životinja, a meso kasnije biva podijeljeno gostima koji prisustvuju pogrebnoj ceremoniji. Tijelo se ne sahranjuje sve dok se ne završi jedanaesti dan svečanosti, kad se odnosi u specijalno isklesanu rupu na litici, a pored njega se na balkonu stavlja specijalno izrezbarena drvena lutka zvana tau tau koja predstavlja duh pokojnika i posmatra selo sa svog vječnog konačišta. Sve do ovog trenutka, duša je tumarala selom i po završetku ceremonije konačno kreće na put u zemlju duša.
Preminule bebe, kojima još nisu počeli da rastu zubi, imaju drugačiji tretman od ostalih. One se umotavaju u platno, a zatim se smještaju u izbušenu rupu u stablu koja se potom zatvara vratima od palminog vlakna. Drvo vremenom apsorbuje tijelo i u narodu Toradža postoji vjerovanje da na taj način duh djeteta nastavlja da živi. U nekim mjestima postoji na desetine beba unutar jednog drveta.
Rituali se ovdje ne završavaju. Svake godine u avgustu se obavlja ritual zvani Ma’Nene kad se mumificirana tijela uzimaju sa grobnog mjesta i odnose u selo gdje se peru, sređuju i oblače u najljepšu odjeću. Članovi porodice ih potom vodaju po selu, da bi ih na kraju ponovo vratili da počivaju u miru do sljedećeg avgusta.