Jedanaesti dan mjeseca aprila 1976 godine. Svi putevi vodili prema „Boriku“. Prošle su oko dvije godine od kako je Banjaluka dobila sportsku dvoranu „Borik“, a rukometaši „Borca“ dobili priliku da se upišu u istoriju rukometa.
Autor: Impuls
Zapisaće sportski hroničari da je malo datuma iz istorije Rukometnog kluba „Borac“ koji se pamte, kao 11. april 1976. godine. Prije četrdeset i pet godina banjalučki rukometaši su postali najbolji u Evropi – osvojili Kup evropskih šampiona. Izuzetan sportski podvig, pred 5.000 navijača u banjalučkom hramu sporta „Borac“ je pobijedio dansku Fredericiju sa 17:15.
Priča koja je rezultirala osvajanjem rukometnog vrha Evrope počela je, zabiježili su hroničari, protiv Červene hviezde. Ekipa iz tadašnje Čehoslovačke pobijeđena je u Banjaluci, a “borčevci” su bili bolji i na uzvratnoj utakmici. U narednom kolu u “Boriku” pobijeđena je španska Kalpisa, dok je u Alikanteu bio neriješen rezultat. Na red je došao njemački Gumersbah, tada jedna od najboljih evropskih ekipa. U prvoj utakmici, u Njemačkoj bilo je neriješeno, da bi “borčevci” finale osigurali i vizirali pobjedom, pred svojom publikom u “Boriku”.
I na kraju finale u “Boriku” prije 45 godina. Iz Banjaluke, brojni novinari i izvještači poslali su vijest da je Evropa dobila novog rukometnog kralja. ”Rukomet made in Banjaluka”, “Evropo, kralj je iz Borika”, samo su neki od novinskih naslova koji su ilustrovali veliki uspjeh banjalučkih rukometaša. A osvajanjem ove titule potvrđeno je ono što se i ranije znalo, a i godinama kasnije biće potvrđeno, da je grad na Vrbasu, jedan od najznačajnih rukomentnih centara, ne samo u Evropi, nego i svijetu. Treba naglasiti da su četiri godine ranije na Olimpijskim igrama u Mihnenu igrači “Borca” Abas Arlanagić, Milorad Karalić, Dobrivoje Selec, Nebojša Popović, bili članovi reprezentacije Jugoslavije koja je tada osvojila zlatnu olimpijsku medalju.
I red je da se podsjetimo ko je prije 45 godina ostvario najveći uspjeh u istoriji Rukometnog kluba Borac, ali i uopšte sporta u Banjaluci: Milorad Karalić, Zdravko Rađenović, Nedeljko Vujinović, Abas Arslanagić, Dobrivoje Selec, Momo Golić, Nebojša Popović, Miro Bjelić, Rade Unčanin, Slobodan Vukša, Boro Golić, Zoran Ravlić i trener Pero Janjić.
Fotografije: Arhiv
M.V.