Ušuškan između nepreglednih plantaža kokosa na zapadu Obale Slonovače nalazi se rudnik zlata, kojeg nećete pronaći ni na jednoj mapi.
Njime ne rukovodi nijedna velika rudarska kompanija niti mu poreze naplaćuje država. Na hiljade ljudi sa pijucima u rukama traga za dragocjenim metalima
Ovaj nelicencirani rudnik je ključni dio slagalice koja čini veoma isplativo poslovno carstvo, na čijem čelu se nalazi zamjenik komandanta elitne Republikanske garde Zapadne Afrike, navodi se u izvještaju UN-a.
On je jedan od glavnih igrača u čitavoj mreži istaknutih oficira, inače bivših članova pobunjeničkih gerilskih formacija koje su se priklonile vojsku Obale Slonovače, koji vode na mapi nepostojeće rudnike. Njihov godišnji profit iznosi nekoliko desetina miliona evra, zahvaljujući prije svega krijumčarenju, reketiranju i ilegalnom oprezivanju.
Ujedinjene nacije smatraju ove rudnike jednim od najvećih problema u tom dijelu Afrike.
Izvještači UN-a ustanovili su da komandant koji vodi pomenuti rudnik posjeduje dovoljno oružja da u potpunosti nadjača čitavu vojsku Obale Slonovače.
Sagovornici iz vojske navode da u Obali Slonovače postoji ogromna paravojska koju finansiraju tajni rudnici zlata i dijamanata, i koja je neuporedivo jača od državnih snaga.
A u rudnicima – neprestan rad. Na hiljade ljudi sa pijucima u rukama traga za dragocjenim metalima dok ih naoružani vojnici posmatraju s visine.
Procijenjeno je da ovaj rudnik “zapošljava” 16.000 ljudi, te da se iz njega godišnje izvadi zlato u vrijednosti od 97 miliona dolara.
“Ovo je jedini posao koji se ovdje može pronaći. Pasji život pod granama kokosovog drveta”, kaže 26-godišnji Adama Bamba iz sela Gamina.
Rudari rade za tridesetak dolara mjesečno, a nerijetke su situacije u kojima od silne iscrpljenosti preminu usred rudnika. Nedaleko odatle nalazi se pravo polje neobilježenih grobova, u kojima su sahranjeni nesrećni rudari koji su umrli od surovih uslova u kojima žive i rade.
Jame koje su iskopane duboke su i do 60 metara, a u njih su nabacana tijela nesrećnih rudara.
Pokret za nezavisnost Obale Slonovače je 1944. otpočeo kao sindikat crnih radnika na plantažama pod vođstvom Feliksa Houfeta-Boinjija. On veoma brzo odbacuje radikalnu retoriku i postaje prvi crni ministar u francuskoj vladi. Godine 1960. Obala Slonovače je dobila nezavisnost, a Boinji postaje njen prvi predsjednik.
Zalaganje za očuvanje bliskih veza s Francuskom i insistiranje na kapitalizmu dovelo je ekonomskog buma u šezdesetih i sedamdesetih, često zvanog “Čudo Slonovače”.
Boinji je vladao čvrstom rukom, a nakon njegove smrti 1993. godine, nasljednici nisu bili tako vješti u čuvanju etničke ravnoteže, te je 1999. sproveden državni udar, a godinu dana kasnije na demokratskim izborima predsjednik postaje Loran Gbagbo.
Pod njegovom vladom su se intenzivirale vjerske napetosti između hriršćanskog juga i muslimanskog sjevera, čemu je doprinio i veliki broj gastarbajtera iz drugih, pretežno muslimanskih država Zapadne Afrike.
Godine 2002. izbila je secesionistička pobuna na sjeveru, u koju se upetljala i francuska vojska. Kriza je ponovno eskalirala kada je krajem 2010. Gbagbo odbio predsjedničke rezultate izbora na kojima je pobijedio opozicioni kandidat Alasan Outara. To je dovelo do sukoba u kojima je Gbagbo uz francusku vojnu pomoć poražen i zarobljen, piše Blic.
