Ilustracija Jelena Žilić
Čisto sumnjam da mu je to bila namjera, ali Milorad Dodik pored svih nepodopština ovih dana radi i jednu korisnu stvar za ovu državu. Koliko korisnu to zavisi od onih koji bi morali znati da je upotrijebe.
Piše: Miljan Kovač
Dodik se zapravo ponaša kao pušten u krvotkok organizma Bosne i Hercegovine, koji pokazuje sva bolna mjesta, odnosno slabe tačke postojećeg sistema. Od toga da na graničnom prelazu Rača nema rampe, što bi po tvrdnjama šefova Granične policije, valjda trebalo značiti da granicu može prelaziti ko i kako hoće, do toga da policijske agencije nisu u stanju privesti tri bjegunca od zakona. Uz to da se ta tri bjegunca istovremeno javno rugaju i tim institucijama i državi.
Ovdje treba napomenuti i da policija u jednom dijelu države otvoreno odbija da izvršava naloge tužilaštva. Štaviše pripadnici te policije obezbjeđuju lica koja se odbijaju odazvati na poziv tužilaštva i kojima je određen jednomjesečni pritvor.
Riječ je o licima koja ilegalno prelaze državnu granicu u oba smjera i time se javno hvale.
Dakle, naoružana jedinica policije u svemu tome počinioce navedenih djela obezbjeđuje, umjesto da ih privede, ili preciznije rečeno saučestvuje u počinjenju navedenih nezakonitih radnji.
Da izvinu svi tragači za kompromisom i smirivači tenzija, meni se čini da je ovdje na djelu ne samo državni udar nego i oružana pobuna!
Odgovor na takvu situaciju onih koji bi trebali da štite Ustav, zakone, a samim tim i mir i bezbjednost svih nas jeste da bi akcija hapšenja pobunjenika predstavljala akciju visokog rizika!?
Prihvatimo da je tako, ali poražavajući je utisak da se i ne nudi rješenje za izlaz iz takve situacije, osim ponekog poziva na “kompromis”.
Zamislite u BiH je i to moguće, neko izvrši državni udar, prijeti oružanom silom, a s druge strane bi ga valjda pitali: “Može li to malo tiše”?
Opšte je mjesto kada se kaže da živimo u zemlji apsurda, pitanje je kada ćemo bar pokušati da stvari nazovemo pravim imenom i da ih u skladu s tim rješavamo.
Za početak da konstatujemo da država ne funkcioniše, da nemamo funkcionalnu i sposobnu bezbjednosnu agenciju i da ovdje ko god ima 50 naoružanih ljudi uz sebe može da radi šta hoće. To je samo jedno od bolnijih mjesta sistema koje je reagens Dodik otkrio – vjerovatno i najbolnije jer ugrožava bezbjednost građana.
A otkrio je on puno tih sistemskih bolnih tačaka.
Jedna je i u Domu naroda Parlamentarne skupštine BiH, gdje se nedolaskom tri delegata na sjednicu država može potpuno paralisati. Priče koje podjednako šire i vlast i opozicija da bi odustajanje od tog principa vodile majorizaciji nad srpskim i hrvatskim delegatima, ne drži baš vodu. Dosadašnja praksa je jasno pokazala da se na ovaj način nikada nije štitio ni srpski ni hrvatski nacionalni interes već uglavnom interes HDZ-a ili SNSD-a, i da zahvaljujući tom principu, ova država često zapada u talačku krizu zarad interesa Milorada Dodika ili Dragana Čovića. Taj ključ trenutno koristi Miloradu Dodiku da blokira kadrovske promjene u Savjetu ministara, a Draganu Čoviću, da ucjenjuje moguće nove koalicione partnere usvajanjem Izbornog zakona, onakvog kakvim ga je on zamislio. Istovremeno to pokazuje i da je Dragan Čović, koliko god se drugačije pokušao predstaviti jedan od ključnih saučesnika Dodikovog državnog udara.
Da ne bude zabune, i pored svih apsurda, bila bi velika korist ako bi i takav HDZ sa “Trojkom” i opozicijom iz RS uspio u kratkom roku preuzeti vlast na državnom nivou i tako Dodikovoj pobuni zadati jak udarac (ništa više ni manje od toga). Ipak, ne treba zaboraviti ni da u situaciji u koju smo zapeli čiste ruke nema ni “Trojka” koja je godinama popuštala Dodiku, zarad šake vlasti. Ne treba zaboraviti ni da je SNSD dobio čak četiri delegata u Domu naroda, upravo zahvaljujući “Trojkašima” u Skupštini RS. Krivica je i na opoziciji iz RS, koja godinama nije smogla snage da se ideološki distancira od vlasi u RS, istovremeno često pristajući na trule kompromise s Dodikom, pod firmom “nacionalnog jedinstva”. Sve to ukazuje da ako takvi i uspiju sklopiti novu državnu vlast od njih se ne može previse očekivati.
U situaciji kada zaustavljanja Dodikove pobune, što podrazumijeva trajno uklanjanje njega i njegovog okruženje sa političke scene, predstavlja životno pitanje, izbora puno nema.
Činjenica je da institucije ove zemlje to neće moći same izvesti.
Poražavajuće je da trideset godina ova država nije sazrela da samostalno, efikasno rješava izazove koji se tiču njenog opstanka, ali šta je tu je. Neko će morati konačno i konkretno reagovati.
Pitanje je šta poslije, hoćemo li rješavati bolne tačke sistema, ili dozvoliti da nam se poslije Dodika ponovi Dodik!?
Kolumne „Žuta minuta”, su dio serije „Impuls semafor“
Autor: Impuls