Miljan Kovač: Dodikova “Odbrana i poslednji dani”

Priča o “dva Engleza” bez kojih petoro ljudi u Banjaluci ni kafu ne može na miru popiti, mogla bi zvučati i duhovito, jer neodoljivo podsjeća na nezaboravne dijeloge iz serije “‘Alo, alo”.  Onima koji neće da vjeruju da im je Željka Cvijanović produžila život za četiri godine (što je javno tvrdila), nije do smijeha. Pogotovo nije do smijeha građanskim aktivistima, novinarima, članovima grupe “Pravda za Davida” koje svakodnevno prati, privodi i saslušava policija, dok Javni servis objelodanjuje “nova saznanja” iz “povjerljivih izvora” o njihovom “rušilačkom pohodu na Republiku Srpsku”.

Autor: impulsportal.net

Zapadni centri moći rade na destabilizaciji Republike Srpske i rušenju njenih institucija. U BiH je s tim ciljem stiglo 40 specijalnih agenata, preobučenih u vojnike. Dvojica britanskih agenata rovare po Banjaluci. Gdje god da se okupi pet ljudi, ta dvojica se infiltriraju i unose pometnju. Pojedine nevladine organizacije i pojedince finansira Soroš, da zajedno sa opozicijom ruše institucije Srpske. Na trgu Krajine pod firmom “Pravda za Davida” okuplja se par stotina kriminalaca.

Ne znam kakvu bi dijagnozu dobar psihijatar odredio osobi koja bi sve ovo ispričala dok zagledana u plafon leži na njegovom kauču, ali ovo nije povjerljiv razgovor između “doktora i pacijenta”, već izjave zvaničnika ovog entiteta i vijesti koje svakodnevno, ko za to ima “želudac”, može čuti ili pročitati u medijima koji su pod kontrolom aktuelne vlasti u Republici Srpskoj. Prije svega u informativnim emisijama Radio televizije Republike Srpkske (formalno Javnog servisa) i novinske agencije SRNA (koja se finasira iz Budžeta RS).

Priča o “dva Engleza” bez kojih petoro ljudi u Banjaluci ni kafu ne može na miru popiti, mogla bi zvučati i duhovito, jer neodoljivo podsjeća na nezaboravne dijeloge iz serije “‘Alo, alo”.  Onima koji neće da vjeruju da im je Željka Cvijanović produžila život za četiri godine (što je javno tvrdila), nije do smijeha. Pogotovo nije do smijeha građanskim aktivistima, novinarima, članovima grupe “Pravda za Davida” koje svakodnevno prati, privodi i saslušava policija, dok Javni servis objelodanjuje “nova saznanja” iz “povjerljivih izvora” o njihovom “rušilačkom pohodu na Republiku Srpsku”. Kakva su osjećanja kod porodice mladog Banjalučanina Davida Dragičevića, koja više od tri mjeseca uz podršku brojnih građana traži istinu o smrti svog sina dok ih vlast, preko svojih medija etiketira kao izdajnike, rušioce, plaćenike nekih imaginarnih neprijatelja Republike Srpske.

Predizborna kampanja za opšte izbore u Bosni i Hercegovini, zvanično počinje početkom septembra. Međutim, ona već uveliko traje i kako se izbori približavaju, nervoza raste, a s njom se i “vanjski i unutrašnji neprijetelji Republike Srpske”, u izjavama onih na vlasti “množe”.

S druge strane, bezbjednosne agencije Bosne i Hercegovine, nemaju ni jednu informaciju o uticaju tih “stranih centara moći” na dešavanja koja poprimaju razmjere opšteg građanskog buđenja i otpora postupcima aktuelne vlasti, posebno one na čelu sa Miloradom Dodikom, samoproklamovanim “Čuvarom Srpske”.

Oni koji malo duže pamte dešavanja u regionu proteklih dvadesetak godina međutim, nisu iznanađeni paranojom aktuelne vlasti u Banjaluci. Neko će se sjetiti Pekićevog djela “Odbrana i poslednji dani”, neko istoimenog albuma beogradskih “Idola“, a neko Odbrane i poslednjih dana režima Slobodana Miloševića. Posebno te prelomne 2000. godine i poslednjih dana režima ovog tiranina. Sjetiće se i “Soroševih plaćenika” i “kriminalaca i slučajnih prolaznika” koji se okupljaju na antirežimskim protestima i “špijuna koji rovare”.

I nije tu ništa slučajno. Mnogi su zaboravili čiji je produkt Milorad Dodik.

Kada je 1997. došlo do sloma tadašnje SDS-ove vlasti u Republici Srpskoj uz svesrdnu pomoć sada “mrskog Zapada”, i oružanu asistenciju Dragana Lukača, tada komandanta specijalne policije, tražio se novi premijer ovog entiteta.

Biljana Plavšić, tada predsjednica i miljenica “omraženog Zapada”, na kraju osuđena za ratne zločine koje je sama priznala, ponudila je mandat Mladenu Ivaniću, što je on odbio.

Tada delegacija koju su osim Biljane Plavšić, u kojoj su bili predstavnici Socijalističke partije RS (ovdašnje Miloševićeve filijale) biva primljena na kanabe kod beogradskog vožda. Kada su mu saopštili da je Ivanić odbio biti premijer, Milošević zadovoljno otpuhujući dim tompusa reče: “Imam ja mlađeg i energičnijeg mandatara, on se zove Mile Dodik!” (Ovo mi je lično ispričao jedan od učesnika tog sastanka. Nije Biljana Plavšić). Bitno je nepomenuti da je dvije godine prije Dejtona Milošević za “mrski Zapad” bio “faktor mira i stabilnosti na Balkanu”. Kada se “mrski zapad”, nekoliko godina poslije dosjetio da je Milošević ipak “balkanski kasapin”, mlađi i energičniji Mile je i dalje ostao “dašak svježeg vjetra na Balkanu”, Tako ga je bar krstila US državna sekretarka Medlin Olbrajt.

E pa već izvjesno vrijeme taj “dašak svježeg vjetra”, zaudara na onaj beogradski kanabe, na kojem su se mnogi preznojavali. Sa kojeg je nekadašnji “faktor” prvo naređivao hapšenje “soroševaca” i stranih plaćenika, a onda boga mi i egzekucije.

Sreća, naša da naš “dašak” ipak nema vojnu i policijsku mašineriju koju je imao Milošević. Ipak, kad dođe vijeme “Odbrane i poslednjih dana”, treba znati da su takvi na sve spremni. Ako su građani već progledali, a čini mi se da jesu, vrijeme je da se i prozori otvore. Zna nekadašnji “dašak”, a sadašnji “zadah”, da se prozori uvijek otvaraju iznutra, onda kada ponestane svježeg vazduha. Tada nastaje promaja koja oduva svaki neprijatan zadah, a ovdje baš nepodnošljivo smrdi. Eto čemu sijanje straha od promaje, i drugih “mrskih neprijatelja”. Bojimo se mi Balkanci promaje, ali ipak zanmo otvoriti prozore – bolje da nas ubije promaja nego smrad.