Difamacija koju je Dubravko doživio zbog svog svjetski priznatog rada je direktno uticala na vršnjačko nasilje koje je Mahir doživio u školi i koje je sigurno doprinijelo tragediji. Jedan intelektualac s moralnim vertikalom kakav je bio akademik Lovrenović, jednostavno nije mogao izdržati tu spoznaju. Ali je i o tome ostavio kameni trag u vidu knjige o Mahiru, koja će uskoro izaći iz štampe, a koja će sigurno uzburkati sarajevske duhove, a možda i pravosuđe
Banjalučki kulturolog i analitičar Srđan Šušnica bio je bliski saradnik profesora Dubravka Lovrenovića i njegove supruge Alise Mahmutović. Oboje su umrli prošle godine. Lovrenović u januaru, Mahmutović u junu, dvije i po godine nakon što je njen sin Mahir Rakovac izvršio samoubistvo u Sarajevu.
Kameni trag
Dječakova smrt posebno je Šušnicu zbližila s Mahirovom majkom Alisom i očuhom Dubravkom, koji su nakon strašne tragedije pokrenuli osnivanje Fondacije „Mahir i Aleksa“ te se posvetili borbi protiv vršnjačkog nasilja. Za direktora Fondacije imenovan je upravo Srđan Šušnica, koji je danas duboko razočaran stanjem u kojem se kao društvo nalazimo.
A slika tog društva jeste i odnos prema velikanima kakav je bio Dubravko Lovrenović, po čijem imenu još nije nazvana nijedna ulica, park, ustanova u BiH. Zašto se takve ličnosti prepuštaju zaboravu, pitanje je čiji se odgovor, prema Šušnici, „tiče djelovanja kleronacionalističkih elita u zemlji i susjedstvu, ali i naših palanačkih sredina koje te elite uporno biraju za svoje vođe“. Zato Šušnica u razgovoru za naš list postavlja i pitanje „da li Bosni uopšte treba jedan Dubravko Lovrenović“.
– Difamacija koju je Dubravko doživio zbog svog svjetski priznatog rada je direktno uticala na vršnjačko nasilje koje je Mahir doživio u školi i koje je sigurno doprinijelo tragediji. Jedan intelektualac s moralnim vertikalom kakav je bio akademik Lovrenović, jednostavno nije mogao izdržati tu spoznaju. Ali je i o tome ostavio kameni trag u vidu knjige o Mahiru, koja će uskoro izaći iz štampe, a koja će sigurno uzburkati sarajevske duhove, a možda i pravosuđe – kaže Šušnica.
Srđan Šušnica – foto Portalnosvosti.com
Potcrtava da je Lovrenović u svjetskim razmjerima bio najpriznatiji historičar bh. srednjovjekovlja.
– Uvrštavanje bosanskih stećaka na UNESCO-ovu listu zaštićenog kulturnog naslijeđa čovječanstva samo je ona medijski najvidljivija kruna njegovog neumornog rada. Ispod te krune stoji neprocjenjivo znanje i lucidnost s kojom je akademik Lovrenović pronicao, dokazivao i interpretirao srednjovjekovnu istoriju ove zemlje i ovog dijela Balkana. To je njegovim knjigama dalo svjetski ugled – ističe dalje Šušnica.
Kreiranje mitova
Napominje da Lovrenovićevo djelo „ostaje neuništiv bedem svim pokušajima vulgarnog falsificiranja prošlosti, tj. istorijski netačne kroatizacije i srbizacije bosanskog srednjovjekovlja, bosanske crkve, zemlje i stanovništva, koji dolaze kako s određenih političkih i kulturnih adresa tako i od nekih naučnih krugova“.
– Naši palanački nacionalizmi, i srpski, i hrvatski, i bošnjački, brutalno zloupotrebljavaju istoriju srednjeg vijeka BiH i drugih balkanskih zemalja, kako bi svojim naciprojektima i svojoj “naciji” dali neki istorijski legitimitet i kontinuitet. To čine kroz kreiranje mitova, a Dubravkov rad je te mitove drobio u paramparčad – zaključuje Šušnica.
Pojašnjava tako da je Lovrenović svojim radom „o Crkvi Bosanskoj i njenom odnosu sa vladarima Svete Krune Bosanske nepobitno dokazao da to nije bila ni bogumilska, ni pravoslavna, ni jeretička, ni šizmatska, već nezavisna crkva rimokatoličkog obreda sa domaćom hijerarhijom, odana bosasnkim vladarima, i koja se nalazila u dubokom političkom, a ne dogmatskom raskolu sa Budipeštanskom biskupijom i Rimom“.
Projekt kroatizacije
– Dubravkovo djelo je, po mom mišljenju dalje završilo sa falsfikatima Štrosmajera i Franje Račkog o tobožnjem “bogumilstvu” i “jeretičnosti” Crkve Bosanske i sa mitologemima o bogumilima kao većinskom ili uopšte bitnom dijelu stanovništva srednjovjekovne Bosne. Time je on osporio mitološke temelje pojedinih bošnjačkih etnoekskluzivnih narativa kojima se pokušava dati istorijski osnov za bošnjački nacinalizam koji bi bio konkurentan srpskim i hrvatskim identitarnim nacifantazmima u Bosni – potcrtava Šušnica.
Ukazuje, nadalje, i da je Lovrenović svojim argumentima i zaključcima uspješno pobijao svaki savremeni politički fantazam “o nekom tobožnjem političkom ili kulturnom ili vjersko-identitarnom kontinuitetu između današnjih etno-nacija i nacionalnih država Balkana i naroda i političkih tvorevina srednjovjekovlja pa i prve polovine Osmanske vladavine“.
– Time je on jednako udario na identitarne naciprojekte “hrvatstva od stoljeća sedmog” i “srpstva od Nemanjića”, ali je najviše udario u projekt kroatizacije bosanskih ili bošnjaka katolika, tj. u njihovo upisivanje u “hrvatstvo”. No, ovim je on udario i u vrlo popularne fantazme u BiH po kojima je današnja Bosna sljednica one srednjovijekovne države, tj. da je u ZAVNOBiH-u Bosna tobože “obnovila” svoju državnost. To su pjesničke slike i slobode koje nemaju nikakvog uporišta ni u istoriji, ni u političkoj i državno-pravnoj teoriji. Ako iskreno čitamo Dubravka, onda nam jednako bedasto, falcificirajuće i maliciozno izgledaju i obilježavanja 25. novembra na Bobovcu i postrojavanje nekakvih hrvatskih zastava i služenje ekskluzivno hrvatskih “katoličkih” misa na Bobovcu. Hljeba i igara za neuki narod –kaže na kraju Šušnica, prisjećajući se lika i djela profesora Dubravka Lovrenovića.
Dubravku ćemo se odužiti čitajući njegova djela
– Kao čovjek nadam se da u glavama onih koji stoluju u nadležnim institucijama još stanuje mudrost i čovječnost. Mislim da bi se država BiH, i njen glavni grad Sarajevo, i Dubravkovo rodno Jajce, ali najviše akademska zajednica ove zemlje, trebali odužiti djelu ovog vrsnog čovjeka i istoričara, ne samo davanjem imena ulici ili parku, to je najmanje što se može učiniti, nego i organizacijom redovnog naučnog skupa koji bi bio posvećen bosanskom srednjovjekovlju, te ustanovljavanjem nagrade koja bi nosila ime akademika Lovrenovića za izuzetan doprinos istorijskoj nauci i demitologizaciji istorije. No, mislim da će se narod ove zemlje najbolje odužiti Dubravku čitajući ono što nam je ostavio u amanet – poručuje Srđan Šušnica.