Foto: Shutterstock
Geološka nauka kao i sama Zemlja doživljava potrese. Ovaj naučni je prodrmao temelje geonauke.
Tek što je 1915. godine izašla ispod štamparske prese, knjiga Alfreda Vegenera “Porijeklo kontinenata i okeana” protresla je temelje geonauke. Ovaj njemački meteorolog bio je prvi koji je upotrebio multidisciplinarni dokaz da bi podržao u to vrijeme spornu teoriju o kretanju kontinenata.
Dok je 1910. godine proučavao atlas sveta, Vegener je procjenjivao da li se oblici kontinenata međusobno uklapaju tek pukim slučajem. On je potom te oblike sastavio u jedinstveni “prvobitni kontinent” koji je nazvao Pangea, što na grčkom znači “sve Zemlja”. Vegener je postavio teoriju da je ovo masivno kopno postojalo otprilike prije 250 do 200 miliona godina, kada su današnji kontinenti počeli polako da se razdvajaju.
Biolozima je to dalo odgovor na pitanje o povezanosti biljnih i životinjskih vrsta na kopnima koja su razdvojena okeanima. Paleontolozima je ova teorija uspostavila vezu između fosila mezosaura koji su pronađeni i u Južnoafričkoj Republici i u Brazilu. Geolozima je Vegener istakao sličnost kopnenih formacija na razdvojenim kontinentima i, između ostalog, ukazao im je na to da je južnoafričko priobalno predbrežje jednom spajalo Južnoafričku Republiku sa argentinskom Sijera de la Ventanom.
Vegenerov rad odbacili su tada vodeći geolozi koji su branili duboko ukorenjene teorije o razvitku Zemlje. Kritičari su isticali da je on propustio da objasni mehanizam koji izaziva kretanje kopna. Vegener se saglasio sa tim stanovištem i 1929. godine zapisao je da “se još uvek nije pojavio Njutn teorije kretanja kontinenata”. Vegener je naredne godine umro, u svojoj 50. godini.
Trebalo je više od 30 godina – i zaključak geofizicara da tektonika ploča uzrokuje pomjeranje kontinenata da bi se potvrdila Vegenerova teorija.