U 2023. riješeno šest velikih misterija

Foto: University of Sevilla

Naučnici su u 2023. razriješili šest velikih misterija, ali je jedna ostala neriješena.

Evo šest misterija o ljudskoj istoriji koje su naučnici razotkrili 2023. Plus, jedna za koju se istraživači još uvijek češu po glavi.

Pravi identitet praistorijskog vođe

Sahranjen sa spektakularnim kristalnim bodežom i drugim dragocjenim artefaktima, 5.000 godina star skelet otkriven 2008. u grobnici u blizini Sevilje u Španiji, očigledno je nekada bio neko važan.

U početku se smatralo da je osoba mlad čovjek, na osnovu analize karlične kosti, na tradicionalni način na koji naučnici određuju pol ljudskih skeletnih ostataka.

Međutim, analizom zubne gleđi, koja sadrži vrstu proteina sa peptidom specifičnim za pol koji se zove amelogenin, utvrđeno je da su ostaci bili ženski, a ne muški.

"Mislimo da će ova tehnika otvoriti potpuno novu eru u analizi društvene organizacije praistorijskih društava“, rekao je Leonardo Garsija Sanjuan, profesor praistorije na Univerzitetu u Sevilji, za Si En En u julu kada je otkriće bilo objavljeno u javnosti.

Sastojak nevjerovatne dugotrajnosti rimskog betona

Rimski beton se pokazao dugotrajnijim od svog modernog ekvivalenta, koji se može pokvariti u roku od decenija.

Uzmite, na primjer, Panteon u Rimu, koji ima najveću neojačanu kupolu na svijetu.

Naučnici koji stoje iza studije objavljene u januaru rekli su da su otkrili misteriozni sastojak koji je Rimljanima omogućio da svoj građevinski materijal učine tako izdržljivim i da grade složene strukture na izazovnim mjestima kao što su dokovi, kanalizacija i zone zemljotresa.

Istraživački tim je analizirao uzorke betona stare 2.000 godina koji su uzeti sa gradskog zida na arheološkom nalazištu Privernum u centralnoj Italiji i koji su po sastavu slični drugom betonu pronađenom širom Rimskog carstva.

Otkrili su da bijeli komadi u betonu, koji se nazivaju klasovi kreča, daju betonu sposobnost da zacijeli pukotine koje su nastale tokom vremena.

Bijeli komadi su ranije bili zanemareni kao dokaz neurednog miješanja ili lošeg kvaliteta sirovine.

Stvarni izgled Ledenog čovjeka Ocija

Planinari su 1991. godine pronašli mumificirano Ocijevo tijelo u jaruzi visoko u italijanskim Alpima. Njegovi smrznuti ostaci su možda najbliže proučavani arheološki nalaz na svijetu, otkrivajući u neviđenim detaljima kakav je bio život prije 5.300 godina.

Sadržaj stomaka je dao informacije o tome koji je posljednji obrok bio i odakle je došao, dok je njegovo oružje pokazivalo da je dešnjak, a njegova odjeća davala je rijedak pogled na ono što su drevni ljudi zapravo nosili.

Ali nova analiza DNK izvađene iz Ocijeve karlice otkrila je u avgustu da njegov fizički izgled nije ono što su naučnici prvo pomislili.

Proučavanje njegovog genetskog sastava pokazalo je da je Ledeni Oci imao tamnu kožu i tamne oči - i da je vjerovatno bio ćelav. Ovaj revidirani izgled je u oštroj suprotnosti sa dobro poznatom rekonstrukcijom Ocija koja prikazuje blijedoputog čovjeka sa punom kosom i bradom.

Otkriven nosilac privjeska starog 20.000 godina

Arheolozi često otkrivaju koštane alate i druge artefakte sa drevnih lokaliteta, ali je bilo nemoguće sa sigurnošću znati ko ih je nekada koristio ili nosio.

Ranije ove godine, naučnici su pronašli drevni ljudski DNK sa privjeska napravljenog od kosti jelena pronađenog u Denisovoj pećini u Sibiru. Sa tim tragom su uspjeli da otkriju da je njen nosilac žena koja je živjela prije između 19.000 i 25.000 godina.

Pripadala je grupi poznatoj kao Drevni Sjeverni Evroazijci, koji imaju genetsku vezu sa prvim Amerikancima.

Ljudska DNK je vjerovatno sačuvana u privjesku od kosti jelena jer je porozna i stoga je veća vjerovatnoća da će zadržati genetski materijal prisutan u ćelijama kože, znoju i drugim tjelesnim tečnostima, prenosi "Mondo.rs".

Nije poznato zašto je privjesak za zube jelena sadržavao tako veliku količinu DNK drevne žene (otprilike istu količinu kao ljudski zub). Možda je bio veoma voljen i nošen blizu kože tokom izuzetno dugog perioda, rekla je Elena Esel, molekularni biolog sa Maks Plank instituta za evolucionu antropologiju u Lajpcigu u Njemačkoj, koja je razvila novu tehniku za ekstrakciju DNK.

Drevni, oštećeni svitak dekodira AI

Oko 1.100 svitaka spaljeno je do temelja tokom čuvene erupcije Vezuva prije skoro 2.000 godina. Tokom 1700-ih, neki preduzimljivi kopači su izvukli ogroman keš iz vulkanskog blata.

Zbirka, poznata kao Herkulanumski svici, možda je najveća poznata biblioteka iz klasične antike, ali sadržaj krhkih dokumenata ostao je misterija sve dok student računarstva Univerziteta Nebraska nije pobijedio na naučnom takmičenju ranije ove godine.

Uz pomoć vještačke inteligencije i snimanja kompjuterizovanom tomografijom, Luk Faritor je bio prvi koji je dekodirao riječ napisanu na starogrčkom na jednom od tih pocrnjelih svitaka.

Faritor je dobio 40.000 dolara za dešifrovanje riječi "porphyras” ili "porfiras”, što je grčka riječ za ljubičasto. Istraživači se nadaju da neće proći dugo dok se čitavi svici ne mogu dešifrovati pomoću ove tehnike.

Materijali neophodni za izradu mumije

Iz fragmenata odbačenih lonaca u radionici za balzamiranje, naučnici su otkrili neke od supstanci i izmišljotina koje su drevni Egipćani koristili za mumificiranje mrtvih.

Hemijskom analizom organskih ostataka ostavljenih u posudama, istraživači su utvrdili da su stari Egipćani koristili širok spektar supstanci da pomažu tijelo nakon smrti, da smanje neprijatne mirise i da ga zaštite od gljivica, bakterija i truljenja. Identifikovani materijali uključuju biljna ulja kao što su kleka, čempres i kedar, kao i smole sa stabala pistacija, životinjske masti i pčelinji vosak.

Dok su naučnici ranije saznali nazive supstanci koje se koriste za balzamiranje mrtvih iz egipatskih tekstova, oni su — do nedavno — mogli samo da nagađaju na koja tačno jedinjenja i materijale govore.

Foto: iStock

Sastojci koji su korišćeni u radionici bili su raznovrsni i potiču ne samo iz Egipta, već i mnogo dalje, što ukazuje na razmjenu robe na velike udaljenosti.

Betoven: Otkrivena porodična tajna - ali jedna misterija ostaje

Kompozitor Ludvig van Betoven umro je u 56. godini 1827. godine nakon niza hroničnih zdravstvenih problema, uključujući gubitak sluha, gastrointestinalne probleme i bolesti jetre.

Betoven je 1802. napisao pismo svojoj braći tražeći da njegov ljekar, Johan Adam Šmit, istraži prirodu kompozitorovih bolesti nakon njegove smrti. Pismo je poznato kao Hajligenštatski testament.

Skoro 200 godina nakon njegove smrti, naučnici su izdvojili DNK iz sačuvanih pramenova kose u pokušaju da ispoštuju ovaj zahtjev.

Tim nije bio u mogućnosti da donese konačnu dijagnozu, ali Betovenovi genetski podaci pomogli su istraživačima da isključe potencijalne uzroke njegove bolesti kao što su autoimuno stanje celijakije, intolerancija na laktozu ili sindrom iritabilnog creva.

Genetske informacije su takođe sugerisale da se u porodici kompozitora dogodila vanbračna afera.