Tokom celog života susreo sam se samo s jednim, ili dva čoveka koji su se razumevali u umetnost šetnje, one šetnje koja je genijalnost, one koja je, tako reći, sveto lunjanje. Engleska reč sauntering, koja isto to izražava, starog je porekla. Nastala je u ono vreme kada su mnogi - u srednjem veku - špartali drumovima, živeli od milostinje, i hodočastili u Sainte Terre, Svetu zemlju. U Svetu zemlju su išli ovi Svetozemaljci, ovi suntereri, sveta lunjala.
Ne treba donositi decu na ovakav svet. Ne treba beskonačno produžavati patnju ili umnožavati rod ovih požudnih životinja koje nemaju nikakvih trajnih osećanja, već samo ćudi i taštine koje ih vuku sad na ovu, san na onu stranu.
To me neminovno tera da se prisetim jedne astronomske činjenice. Naime, što su polovi dalje od sunca, vrelina je uprkos tome snažnija. Isto je i sa našom ljubavlju.
Zar ti se ne čini da je onaj koji je prvi stvorio ljude dao im za korist ono čime sve saznaju: oči – da vide što se može videti; uši – da čuju što se može čuti; a kakva bi nam bila korist od mirisa da nismo dobili nosa?
Zatrpani svakodnevnim obavezama čišćenja snijega, dječjih radosti kojih smo i sami nezaobilazni dio, obavezama supružnika, dobre djece ka brižnim roditeljima i obrnuto, dobrih roditelja ka brižnoj djeci, zaboravljamo na činjenicu da je svijet oko nas svijet prepun želja i neostvarenih snova kroz svu njegovu izopačenost u kojoj zna da bude surovo nepredvidljiv.
