Majls Dejvis je pionir različitih stilova u džezu, miljenik kritike i slušalaca, inspiracija i uzor mnogih generacija. Njegova dela su obeležila džez muziku 20. veka, a naročito se izdvaja album Kind of Blue.
Glazba, filmovi, hit za hitom, prijateljstvo sa predsjednikom Kennedyjem, 'petljanja' s Mafijom, brojne veze i afere sa holivudskim damama, kontroverzan život. Sve ovo možemo vezati uz glazbenika, glumca, producenta, pravog showmena - Franka Sinatru.
Pesnik, filozof, rok ikona. Frontmen grupe The Doors koji je ostavio neizbrisiv trag na rok kulturu sedamdesetih godina i čija muzička zaostavština nastavlja da raste, neometano i dan danas.
Bez obzira na motiv koji ih je vodio tome da "nikog ne šljive", kao i na loše kritike koje su ih pratile, "Pekinška patka" je u kratkom periodu svog postojanja uticala mnogo intenzivnije na izgled domaće scene nego mnogi drugi sastavi.
Najoriginalniji bend svih vremena? Možda. Činjenica je da su od mnogih kritičara proglašeni najboljim indie rock bendom osamdesetih, i jednim od najboljih britanskih bendova uopće.
,,Ne znajući šta ljudi podrazumevaju pod „psihodeličnom pop–grupom Flojdi odbijaju taj izraz kao određenje njihovih nastupa. Njima nije cilj izazivanje halucinogenih efekata u publici; njihov jedini cilj je da zabave. Ali, oni priznaju da su muzički predstavnici novog pokreta (andergraunda) koji naglo raste u Londonu. Taj pokret se sastoji u eksperimentisanju u svim oblastima umetnosti, uključujući i muziku“.
Poznat kao "Čovjek u crnom", zato što je uvijek nosio garderobu crne boje sa prepoznatljivim dugim kaputom koji su nekada nosili sveštenici ili revolveraši na Divljem zapadu, Cash je predstavljao nepresušni izvor inspiracije mnogim mladim kantri autorima. U svom hitu iz 1971. godine "Man in Black", Cash kaže da crna odjeća simbolizuje potlačene ljude širom svijeta. "Svi su nosili šarenu i svjetlucavu odjeću i čizme", rekao je on 1986. godine, "ja sam odlučio da nosim crnu košulju i crne hlače i vidim da li mogu proći s tim. Uspio sam i od tada nosim crno."
Svi veliki albumi, osim što moraju biti inovativni, često su sinteza većine dotadašnjih smjernica unutar stila; oni moraju sadržavati i novum, vlastiti glas, ali i svu tradiciju u isto vrijeme, pokazivati jedinstvenost izvođača i autora ali i heterogenost rokenrola i njegovu sposobnost usisavanja drugih stilova i podstilova te, u kontinuitetu, pravljenja nečega novoga od toga ranijeg materijala, stvaranja vlastitog.
