Skupština Vojvodine dobila je, uz dosadašnji zvanični grb i zastavu, i takozvane tradicionalne simbole, koji su u stvari najobičniji istorijski falsifikat, kojim Srpska napredna stranka (SNS) još jednom pokazuje da Vučić dlaku menja, ali nacionalističku ćud nikako.
Političke elite „zaboravljaju“ da je svaka nacija iznutra podijeljena po više osnova. Klasni osnov je najvažniji. On izvire iz prirode ekonomskog sistema, iz produkcionih odnosa, a ovi, opet, najviše iz dominantnog oblika svojine.
Nedavno se društvenim mrežama proširila fotografija naslovnica dvaju časopisa – Girls' Life i Boys' Life – koje vrlo eksplicitno pokazuju kakvim su stereotipima mladi izloženi.
Do samog kraja šef SDP-a pokazao je da ne razumije suštinu demokracije, niti zgađenost nemale skupine glasača ljevice upravo njegovim desničarenjem, pa je za svoj poraz okrivio njih, ironično ih nazvavši ‘nježnim biljkama kojima svašta smeta‘
Angažovanje pisaca iz senke, koji u ime drugih, najčešće javnih ličnosti, pišu njihove „autobiografije“ ili druga „autorska dela“, veoma je česta praksa kod velikih izdavača na zapadnoj hemisferi, pa su tome pribegli i aktuelni predsednički kandidati u SAD. Za ovu profesiju ustanovljene su i minimalne naknade u visini od više desetina hiljada dolara, a najveći honarar do sada iznosi pola miliona dolara. Iznajmljivanje pisaca iz senke odavno je prisutno i u Srbiji, ali se o tome nerado govori, pogotovo o visinama honorara.
Zašto su biološke razlike između polova kod mnogih životinjskih vrsta nametnule matrijarhat, a u ljudskom društvu ustoličile patrijarhat kao najrasprostranjeniji i najpostojaniji poredak? Nauka nema pravi odgovor na to pitanje, šta više odnosi među rodovima su posebno zbunjući za naučnike, uključujući i revoluciju koja se na tom polju dešava u poslednjem veku.
Prošlog su mjeseca u Kopenhagenu vođenje zajedničke molitve i cjelokupne džamije preuzele dvije žene. Riječ je o prvim ženskim imamima u Skandinaviji kao i o rijetkima u svijetu, izuzev u Kini, jedinoj zemlji gdje takva praksa postoji od 19. stoljeća.
Šta sve uzimamo zdravo za gotovo? Koliko često razmišljamo o tome kako smo srećni što možemo da hodamo, trčimo? Što možemo da vidimo svet oko sebe, lica naših dragih i bližnjih? Koliko često se radujemo jer možemo da čujemo muziku i plešemo uz nju? Ono što se većini podrazumeva, jednoj nevidljivoj manjini je uskraćeno.
