Umjesto da razvija samostalne moći rasuđivanja kod djeteta, učeći ga da samostalno misli, učitelj ulaže svu svoju energiju da mu napuni glavu već gotovim mislima drugih ljudi.
Ukoliko niste upoznati, Artur Šopenhauer je bio njemački filozof iz 19. vijeka i veoma svadljivi pesimista. U suštini je mrzio njegovog savremenika, Hegela, kojeg je nazivao “nespretnim šarlatanom” i vjerovao je da je naša stvarnost “najgori svijet od svih mogućih svjetova”.
Šopenhauer je imao čitavu gomilu fascinantnih ideja, od kojih je možda najpoznatija njegova misao da je metafizička osnova bića nešto što se zove “volja” – besciljni, iracionalni, bezlični nagon. Njegova filozofija će na kraju uticati na intelektualne džinove, počevši od Fridriha Ničea do Alberta Ajnštajna.
O obrazovanju
U svom eseju, O obrazovanju, Šopenhauer usmjerava svoju pažnju na analizu obrazovanja i iznosi određena zanimljiva i intrigantna zapažanja koja su vrijedna razmatranja. Svoj esej počinje sljedećim:
– Vjeruje se da je ljudski intelekt konstituisan tako da se opšte ideje rađaju izdvajanjem pojedinosti iz širih zapažanja, vraćajući se na njih ponovo u jednom trenutku. Ako je to ono što se zapravo dešava, kao u slučaju čovjeka koji samostalno mora da zavisi od sopstvenog iskustva, koji nema ni učitelja ni knjigu, takav čovjek prilično dobro zna koje od njegovih pojedničanih opažanja pripada kojoj opštoj ideji. On ima savršeno poznavanje obje iskustvene strane i stoga se prema svemu što mu se nađe na putu ophodi sa prave tačke gledišta. Ovo bi se moglo nazvati prirodnom metodom obrazovanja.
Dakle, Šopenhauer otvara esej tvrdeći da je “prirodno” obrazovanje ono u kojem subjekat prvo doživljava svijet, a kasnije ga apstrahuje u opštim principima. Zapravo, on posmatra prirodno obrazovanje u suprotnosti sa onim što on smatra “vještačkim” obrazovanjem.
– Nasuprot tome, vještački metod podrazumijeva čuti šta drugi ljudi kažu, učiti i čitati i na taj način napuniti svoju glavu mnoštvom opštih ideja, pre nego što samostalno upoznate svijet onakav kakav jeste. Biće vam rečeno da će konkretna zapažanja, koja formiraju ove opšte ideje, doći vremenom tokom iskustva, ali dok to vrijeme ne dođe vi primjenjujete vaše opšte ideje pogrešno, sudite o ljudima i stvarima sa pogrešne tačke gledišta, vidite ih u pogrešnom svjetlu i tretirate ih na pogrešan način. Dakle, to je obrazovanje koje “izopačuje um”.
Za Šopenhauera, vještački metod obrazovanja je u suštini inverzan u odnosu na prirodni metod i metod koji je svojstven najorgazovanijim sistemima obrazovanja. Umjesto da prvo kroz zabavu doživi svijet, subjekat vještačkog obrazovanja uči, koristeći predavanja i knjige, odnosno niz generalizovanih ideja o svijetu, sa ciljem da ih kasnije primijeni na iskustvo.
Za Šopenhauera, ovo je fatalna greška. On sugeriše da će um koji je natrpan apstraktnim idejama o svijetu (idejama koje nisu ukorenjene na osnovu ličnog iskustva ili direktnog posmatranja) radije težiti da nametne svoje ideje kada naiđe na nešto, nego što će dopustiti da fenomen svijeta, na prirodan način, prodrma njegove kognitivne žice harfe. Drugim rečima, preveliki broj predrasuda o svetu sprečava čoveka da doživi stvari, bez ikakvih predrasuda i kategorizacije svakog iskustva koje je bazirano na očekivanju. U sprječavanju ovog drugog, vještačko obrazovanje “izopačuje um”.
Za njega, veštačko obrazovanje u jednom trenutku dovodi do “nervne anksioznosti” i “pomiješanih uvjerenja”, odnosno do neke vrste vječite kognitivne oprečnosti u smislu našeg pokušaja da zatvorimo svijet u čistu i urednu šemu “onako kako jeste”, i to radije nego da se sami uvjerimo. On se zalaže za edukaciju koja razvija “moći razlikovanja” i kritičko mišljenje, ali bez uticaja već gotovih misli drugih ljudi.
U nastavku svog eseja, Šopenhauer se na detaljniji način bavi reformom sistema obrazovanja. On naglašava neophodnost pronalaženja “prirodnog toka znanja” na kojem bi se bazirao obrazovni model, ali i izbjegavanja instrukcija (do 15. godine života) iz oblasti koje mogu biti pokretač ozbiljnih grešaka, kao što su filozofija, religija, ili bilo koji drugi ogranak znanja koji zahtijeva sagledavanje šire slike.
Izvor: Studomat. ba