Porodični grb Dragana Čovića – Pokušaj sticanja simboličkog kapitala

Foto: hercegovina.info

Tri godine nakon sticanja titule počasnog doktora nauka na Sveučilištu u Zagrebu, čime je pokušao steći kulturni kapital, Dragan Čović je nastavio svoj pohod ka “društvenom vrhu”, ovaj put pokušajem sticanja simboličkog kapitala. 

Na rođendanskoj zabavi koju je Čović priredio u Mostaru povodom proslave svog 65. rođendana, zvanicama, ali i ostatku javnosti, predstavljena je jedna neobična torta. Torta je bila je ukrašena nečim što je ličilo na srednjovijekovni grb. Iako je torta izgledom, a vjerovatno i ukusom, bila “slatka”, pozadina je nešto drugačija.

Foto: dnevni.ba

Mediji prenose da je na zahtjev porodice Čović riječka firma Heraldic art d.o.o. izradila građanski grb porodice, isti onaj koji je predstavljen na torti, i to na osnovu činilaca vezanih za porijeklo i istorijat porodice, kako navode. Ističu da je to sada jedinstven i unikatan heraldički znak porodice Čović.

“Izvedeni grb vlasništvo je naručioca i može se slobodno isticati i dijeliti te nasljedno prenositi na potomke prema vlastitoj volji i nahođenju članova porodice Čović. Grb je osmišljen i dizajniran prema pravilima heraldičkog dizajna i firminim načelima o oblikovanju porodičnih građanskih grbova”, navode iz Heraldica.

U opisu grba stoji da se u plavom polju nalazi zlatni koračajući lav koji drži mač u desnici. “Glava štita raskoljena. Desno crveno-srebrna šahovnica (4×3), lijevo u srebrnom polju crveni latinski križ. Plašt crveno-srebrn i plavo-zlatan. Na kacigi s vijencem (crven-srebrn-plavi-zlatni-crven-srebrn) stoji orao uzdižućih krila, zlatno naoružan, u kandžama drži poskoka”, ističe se u opisu grba.

Grb porodice Čović je, inače, registrovan 14. juna ove godine u Registru porodičnih grbova Heraldic arta u Rijeci.

Iako Čovićev grb nije baš ukusan, odnosno predstavlja pokušaj spoja kiča, kako ističu upućeniji u ovu tematiku, pozadina je još “neukusnija”, za razliku od torte na kojoj je grb bio predstavljen.

Pjer Burdije u svojoj studiji „Distinkcija: Društvena kritika suda“ (2013), promišljajući o stilu života i klasnoj identifikaciji, ističe da se neka klasa pomoću određenih postupaka, načina života i prosuđivanja distancira od drugih klasa na osnovu posjedovanja različitih vrsta kapitala:

1. Ekonomskog kapitala – odnosi se na tokove novca, razmjenu, proizvodnu vrijednost i vrijednost materijalnih predmeta;
2. Simboličkog kapitala – odnosi se na autoritet koji pojedinci ili grupe stiču na osnovu određenih simboličkih svojstava, ugleda, porijekla, prestiža ili moći;
3. Kulturnog kapitala – odnosi se na stepen i kvalitet obrazovanja, na znanje uglavnom potvrđeno kroz formalno, institucionalno obrazovanje.

Dakle, da bi se pojedinac ili grupa razlikovali od drugih, da bi pripadali određenoj klasi, po mogućnosti višoj klasi, moraju posjedovati, prema Burdijeu, i ekonomski, i simbolički, i kulturni kapital.

Što se ekonomskog kapitala tiče, Dragan Čović posjeduje više nego zavidan kapital. Pored toga što je višegodišnji predsjednik HDZ BiH, Dragan Čović je manje ili više formalni predvodnik bh. Hrvata što mu je omogućilo ekonomsku i političku moć koja se možda najbolje reflektuje u jednom nesvakidašnjem potezu kada je preusmjerio tok jedne rječice na svoje imanje.

Što se kulturnog kapitala tiče, Burdije ističe da se ovaj oblik kapitala, pored naslijeđivanja u procesu rane socijalizacije, stiče i učenjem i osvajanjem titula. Na taj način se intelektualnoj eliti nudi samopoštovanje i samosvijest zbog kulturnih kompetencija koje predstavljaju osnovno svojstvo njene distinkcije u odnosu na druge klase.

Analizirajući tri osnovne klase: višu, srednju i nižu, Burdije primjećuje rascjep između više klase, koja svoj prestiž zasniva na ekonomskom kapitalu, i srednje klase, koja prestiž gradi na kulturnom kapitalu. Životni stil koji stvaraju intelektualci, kao najviši kulturni sloj, razlikuje se od životnog stila običnih bogataša koji pripadaju višoj klasi. Čak i kada imaju iste prihode, ona grupa koja ima veći kulturni kapital, ima i čvršću osnovu za samoreprodukciju. Ekonomski kapital, inače, ne garantuje kulturni prestiž, koji je Čović pokušao steći titulom počasnog doktora nauka.

Foto: hercegovina.info

Iako se političkim položajem pozicionirao u društvu, Čoviću je, slijedeći tezu o samopotvrđivanju, bila potrebna nadogradnja u smislu potvrde porijekla i prestiža. S tim u vezi, naručivanje i promocija porodičnog grba predstavlja proces nadogradnje simboličkog kapitala.

Uzevši u obzir da, prema Burdijeu, u sticanju i reprodukciji socijalnog kapitala, kao posebne vrste kapitala, kao i sa njim povezanih nejednakosti, centralni značaj ima porodica koja je mjesto putem koga se posjedi kapitala prenose vremenom, preko generacija, naručivanje porodičnog grba, potvrđivanja radi, odnosno, u slučaju Dragana Čovića, samopotvrđivanja radi, bio je “logičan” potez u procesu nadogradnje socijalnog kapitala. Reprodukcija socijalnog kapitala podrazumijeva stalni napor društvenosti, rad na potvrđivanju pripadnosti koji troši vrijeme, energiju pa i ekonomski kapital, odnosno podrazumijeva kontinuiranu seriju razmjena preko kojih se prepoznavanje beskrajno nanovo potvrđuje, kako ističe Burdije.

Pokušajem pribavljanja ugleda i prestiža porodici kroz porodični grb, u procesu nadogradnje socijalnog kapitala, izvršena je refleksija i na proces izgradnje simboličkog kapitala. Dragan Čović je naručivanjem porodičnog grba pokušao pozicionirati svoju porodicu na višu društvenu ljestvicu kojoj pripada veći ugled i prestiž. Naravno, samopotvrđivanje mu ne donosi automatski i potvrđivanje, ali uzevši u obzir da su na isti ili sličan način određene porodice u prošlosti sticale ugled i prestiž, za očekivati je da će već nakon jedne generacije “prestižno i ugledno” porijeklo Čovića biti podrazumijevano. Još samo kada bi mu neko dodijelo kakvu titulu, po mogućnosti viteza, simbolički kapital bi bio u značajnoj mjeri dopunjen.

Pored ekonomskog kapitala, koji mu je omogućio politički angažman, kulturnog, kojeg je pokušao steći titulom počasnog doktora nauka, simboličkim kapitalom, sa posljednjim pokušajem pribavljanja ugleda i prestiža kroz porodični grb, Dragan Čović se (samo)pozicionirao kao elita i pripadnik više klase, bez obzira što ona više ne postoji, bar formalno. Sužnji koji mu se dive, ali ne samo njemu, nego i ostalim “uglednim i prestižnim” članovima društva, daju zamajac i “pogonsko gorivo” za istrajavanje i dalje pozicioniranje u društvu i nadogradnju svih vrsta kapitala, posebno kulturnog i simboličkog za kojim toliko žude.

Autor: Gerila.info