Gladijatori su opet u modi, ali koliko su serije i filmovi vjerni istorijskim činjenicama?

Detalj iz serije “Those About to Die”, Foto: Peacock

Kada je holivudski hit “Gladijator” osvojio svijet 2000. godine, imao je dubok uticaj na javnu percepciju drevnog Rima. To je, kaže Marioti, bio prvi put da su gledaoci vidjeli Koloseum “oživljenim”. Prije “Gladijatora”, ulazak u Koloseum bio je besplatan. Nakon ogromnog uspjeha filma, kaže, posjetioci su morali da plate

Jedna od mnogih stvari koje Aleksandar Marioti želi da znate o seriji “Those About to Die” (“Oni koji će umrijeti”), novom naslovu striming servisa Amazon Prime smještenom u drevni Rim, jeste da gladijatori rijetko zaista umiru u koloseumskim borbama. Iako fraza “Ubiti ili biti ubijen” zvuči kao moćan marketinški alat, pravi gladijatori su obično imali duge, zdrave karijere. “Ali, budimo iskreni, ako biste imali seriju koja izlazi sutra pod nazivom ‘Oni koji rijetko umiru’, rekli biste: ‘To je bezveze serija. Ne želim to da gledam. Želim da gledam nešto gdje bi neko mogao da umre”, kaže on.

Smještena u 79. godinu nove ere, “Those About to Die” je seksi priča o mačevima i sandalama o imperatorima, gladijatorima i trkačima kočijama. Ne samo da se Entoni Hopkins pojavljuje, već je nekoliko epizoda režirao Roland Emerih, tvorac “Dana nezavisnosti”. Marioti, koji je posjetio setove i upoznao glumce, naveden je kao “konsultant za Koloseum”. Za ovu i mnoge druge produkcije, on je angažovan da savjetuje o istorijskoj tačnosti akcije. Medijski svjestan i dobro informisan, on je vodeći stručnjak za gladijatorske borbe.

Srećom, 45-godišnjak iz Škotske nije pretjerano osjetljiv na svoj rad. Zna da ne pomaže u stvaranju dokumentarca. “Moja uloga nije da ih učinim istorijski tačnima, jer nikada neće biti, niti bi trebalo da budu”, objašnjava. Po njegovoj ocjeni serije su prvenstveno zabava i često će njegov savjet jednostavno biti ignorisan. “Plaćen sam da me ignorišu!”, kaže. U slučaju “Those About to Die”, čak je dobio malu epizodnu ulogu, grdeći stoprocentno autentičnim uvredama kraljicu Bereniku, koju igra Lara Volf. Producenti su ga iskoristili za sve pare.

Jedan primjer netačnosti koja je jednostavno postala prihvaćena “istorija” je sama riječ Koloseum. U starom Rimu, ona se nije odnosila na stadion, već na ogromnu statuu Nerona pored njega. Rimljani su statuu nazivali Kolos, a stadion Amfiteatar Flavijum. Kada je statua uništena, objašnjava Marioti, nadimak za statuu prenio se na amfiteatar. Ovo je sada postalo kulturna norma, dodaje on, i prihvatanje toga jednostavno štedi vrijeme.

Štaviše, kaže Marioti, frazu “Oni koji će umrijeti” gladijatori nikada nisu izgovarali. Poznata rečenica – takođe naslov knjige koja je inspirisala seriju i “Gladijatora” Ridlija Skota – ne potiče iz Koloseuma, kaže stručnjak, već od zločinaca koji su je izgovarali sarkastično – koje je imperator Klaudije prisilio da učestvuju u pomorskoj bici u kojoj je trebalo da brodovi budu zapaljeni.

Kada je holivudski hit “Gladijator” osvojio svijet 2000. godine, imao je dubok uticaj na javnu percepciju drevnog Rima. To je, kaže Marioti, bio prvi put da su gledaoci vidjeli Koloseum “oživljenim”. Prije “Gladijatora”, ulazak u Koloseum bio je besplatan. Nakon ogromnog uspjeha filma, kaže, posjetioci su morali da plate.

Naravno, film je bio pun anahronizama. Palac gore ili dolje kao presuda o tome da li gladijator će gladijator živjeti ili umrijeti? Nikada se nije desilo! Marioti kaže da je to izum koji datira iz filma “Madone i muškarci” iz 1920. godine. Gladijatori takođe nisu nosili oklopne ploče na prsima poput one koju nosi Rasel Krou kao rimski general Maksimus Decimus Meridijus. Nije iznenađujuće da je njihov oklop bio mnogo jednostavniji i daleko manje seksi. Iako su tigrovi bili smješteni u Koloseumu (ispod pijeska, zajedno s drvećem), nikada se nisu borili protiv gladijatora i nisu bili vezani, već su slobodno lutali.

Marioti posjeduje polaroidnu fotografiju Rasela Kroua kako salutira ispruženom rukom, baš kao statua Marka Aurelija na brdu Kapitol u Rimu. Skot je, međutim, mislio da izgleda kao da je u pitanju nacistički pozdrav. “Naravno da izgleda kao nacistički pozdrav, jer su ga nacisti kopirali od italijanskih fašista, a fašisti su ga kopirali od antičkih rimskih statua”, objašnjava Marioti. Tako je u filmu pozdrav promijenjen u šaku na grudima, gest koji su kasnije serije, poput BBC-ove “Rim”, emulirale ili polovično emulirale, zadržavajući mješavinu oba gesta.

Rasel Krou u filmu “Gladijator”foto: Printscreen YouTube

Zapravo, prikazi antičkog Rima čini se da su u stalnom dijalogu jedan s drugim. “Spartak”, epski film Stenlija Kjubrika iz 1960. godine, izgleda pitomo po standardima modernog filma, ali je bio tačniji prikaz. Skot je gledao “Spartaka” kao dječak i to je vjerovatno imalo veliki uticaj kada je pravio “Gladijatora”. “‘Spartaku’ je istorijska tačnost bila veoma važna, gledalo se da bude što bliže stvarnosti. U ‘Gladijatoru’ dominira barok – sve je u preuveličavanju, stvaranju divljeg i bombastičnog”, ističe istoričar.

Ljudi pretpostavljaju da je Marioti stalno frustriran, gledajući kako se njegovi savjeti ignorišu u korist istorijskih netačnosti, ali on prepoznaje da televizija i film zapravo pokušavaju nešto slično onome što su radile rimske igre u Koloseumu: da pruže nevjerovatan spektakl, čak i ako to znači iskrivljavanje stvarnosti. “Igre gladijatora u Koloseumu su preci Netflixa i Amazon Primea i svih tih serija”, kaže on. I, kao i ove serije, gladijatorske borbe bile su skupe za produkciju. Nije imalo finansijskog smisla da gladijatori umiru na sve strane, s obzirom na to da je toliko novca uloženo u njihovu pripremu za borbu. Poput američkih rvača, kaže Marioti, nije u interesu gladijatora da se bore toliko žestoko da rizikuju ozbiljne povrede.

Nisu svi istoričari konsultanti oduševljeni idejom da se njihovo ime povezuje sa filmovima. Ketlin Kolman, koja je pružala naučne savjete za “Gladijatora”, kaže da joj nije smetalo da bude u odjavnoj špici filma, ali nije htjela da bude navedena kao istorijski konsultant. Umjesto toga, jednostavno joj je zahvaljeno. Kolman nije bila ljuta što film nije bio historijski tačan – samo nije htjela da neko bude zaveden. “Označiti konsultanta riječju ‘istorijski’ moglo bi stvoriti utisak da film pokušava da bude istorijski tačan, što očigledno nije bio. Na kraju, to je bio uspješan film, bilo da su Rimljani prepoznali svijet koji je stvorio ili ne”, objašnjava.

U novom filmu “Gladijator II”, koji je Skot takođe režirao, Marioti je naveden kao “istraživač istorije”. Međutim, nije imao ništa s režiserom i nije bio mnogo uključen u film. Skot nije želio nikakve istoričare na setu, kaže Marioti, jer je imao veliki sukob sa mnogima zbog filma “Napoleon”. Marioti je uvijek znao u šta se upušta. “U intervjuima su bili vrlo jasni da ih istorija ne zanima. Nisu htjeli da bude istorijski. Bila je to Ridlieva vizija. I meni je to bilo u redu”, ističe on.

Zanimljivo je da, dok polufiktivne priče poput “Gladijatora” mogu ispasti još manje tačne nego što se očekivalo, neke serije zasnovane na fantaziji sadrže zrno stvarne istorije. Kada je Marioti razgovarao sa Ivanom Reonom, koji glumi u “Those About to Die” i takođe je bio u “Igri prijestola”, rekao je glumcu da je poznata Bitka kopiladi iz “Igre prijestola” zasnovana na Bitci kod Kane, vođenoj između Rimljana i Kartaginjana pod vođstvom Hanibala 216. godine prije nove ere. “S mnogim od ovih sjajnih serija koje volimo gledamo istoriju, a da to ni ne shvatamo”, ističe Marioti.

Privlačnost, kaže, leži u tome što nas odvode na mjesta koja nikada inače ne bismo mogli da posjetimo: prošlost. I ovo može biti samo blagoslov, ako kod ljudi budi radoznalost o antičkom svijetu, dodaje. Kao i mase koje su hrlile u Koloseum, želimo da budemo zabavljeni, a ne da dobijamo stroge lekcije iz istorije. “Gledaću ‘Gladijatora II’ i na dva sata biću u antičkom Rimu. Biću heroj. Onda ću se vratiti kući da budem dosadni istoričar”, kaže Marioti.

Vijesti.me/ The Guardian