FOTO; RTRS
Sava teče između dva Broda, a oni; pogotovo ovi s bosanske strane, stoje duboko zakopani u mulju, zajedno sa džinovskim somovima. Kao i te brkate ribe, ljudi ovdje mirno leže na društvenom dnu, zaboravljeni od svih vlasti i institucija, koje su uglavnom predaleko, i povremeno razjape čeljust, da bi stavili komad kruha i preživjeli predstojeći dan.
Muhamed Kovačević – Impuls
Brod, ovaj sa bosanske strane, poznat je po svojoj rafineriji. Rafinerija koja je imala jedan od najrjeđih pogona za finu preradu posljednjih ostataka naftnih derivata, tzv. Izomaks, prodata je u bescjenje i od nje lokalno stanovništvo više nema nikakvu korist. Povremene eksplozije, koje dovedu u žižu vijesti ovo mjesto, samo su odraz nestručnog remonta u rafineriji, što je svima nama lokalcima itekako poznato. Nažalost takva vrsta nestručnosti, koštala je gubitka jednog mladog života, bila je presuda koja je samo zakucala zadnji ekser u kovčeg rafinerije, koja je i ranije bila u teškoj situaciji, otpuštajući veliki broj radnika, koji su nakon posljednje havarije, sami od rafinerije digli ruke. Simbol bosanskog broda je na izdisaju, ali kao što rekoh perdaleko je i Banja Luka i Sarajevo, da bi to nekome predstavljalo problem.
U međuvremenu, politika je bila otkrila vitalni gradski problem. On se ogledao u prefiksu grada. Prvo je bio bosanski, pa srpski, trakavica koja je trajala dovela je samo do promjene simbola i zastava na gradskim institucijama. Mi lokalci smo bili saglasni da ga nazovu i svemirski, samo da se okonča jedno nepotrebno ludilo, ludilo koje je preko Save otjeralo većinu radno-sposobnog stanovništva, pa sadašnja djeca u brodu bez prefiksa odrastaju bez svojih roditelja, koji su sreću potražili negdje dalje. I upravo ta već sada nesretna djeca, koja bi trebala biti budućnost i grada i države, odrastaju na temeljima potpuno uništenog obrazovnog sistema, gdje se sada u vrijeme pandemije nastava odvija online, sa časovima od po 20 min, i što je najgore, sa velikim brojem djece, koja nisu bila u mogućnosti da prate i takav vid nastave, zbog nedovoljne tehničke opremljenosti.
Promjena vlasti od strane SNSD-a, nije urodila plodom. Promjenile su se samo osobe, princip je ostao isti. Grad koji nema kino, pozorište, muzej, te samo jednu galeriju, u kojoj se uglavnom prezentuje sjećanja na zločine iz predhodnih ratova, mladom svijetu je ostavio mogućnost da u kladionicama očekuju brzu zaradu i neku volju za životom. Mladi ljudi željni alternativnih sadržaja, svoj izlaz iz ovog sivila traže po skrivenim parkovima, ispod mosta i ostalim sličnim mjestima. Jedna od najsvjetlijih tačaka Broda su rijeka Sava i okolna sela, koja se nježnim brdima uspinju i pružaju fenomenalne pejzaže Posavine i Slavonije. Moćna Sava svojom mirnom silinom privlači kako ljubitelje sportskog ribolova (SRD„SAVA“), tako i članove Kajak i kanu kluba „Premium“. Peca se tokom većeg dijela godine, a u toku ljetne sezone, prilikom spuštanja nivoa vode, pojavi se i pješčana ada uzvodno od mosta, skoro isto lijepa, kao i ona u Makarskoj. Opština Brod posjeduje i bazene otvorenog tipa (oko kojih je naravno bilo politikanstva) u čijem sklopu djeluje plivačka sekcija za najmlađe u toku ljeta. Od ostalih sportova omladinci mogu birati još: nedavno ponovno pokrenuti muški rukometni klub (bio u stečaju zbog loše politike), karate klub „Polet“, košarkaški klub, škola fudbala za djecu, gimnastika; a fenomenalni (za jednu opštinu je fenomenalan) fudbalski stadion sa natkrivenim tribinama, pomoćnim terenima i terenima za tenis većinom zjape prazni, jer su decenije loše politike uništili ovaj klub i želju mladih ljudi da uopšte dolaze na treninge.
U opštini na Savi, na krajnjem sjeveru naše nam lijepe države, najživlje je preko ljeta, kao i u većini manjih mjesta. Sjate se „gastarbajteri“ iz obećanih zemalja Evrope, te se naočigled svih mještana takmiče u raznim disciplinama krkanluka i duvanja ega. Ipak pozitivna strana naše dijaspore je u tome što znaju pogurati lokalne sportske klubove, od kojih je KKK „Premium“ Brod možda i najbolji primjer. Ovaj kajak i kanu klub, koji ima zavidan broj članova, a i rezultata, je skoro u potpunosti, ako ništa najvećim dijelom održavan, podržavan a i osnovan uz finansijsku pomoć doteklu niz Savu iz obećanih zemalja zalazećeg sunca.
Dolazi bajram. Blagdani su i jedini dani, kada naše malo mjesto probudi duh optimizma da može bolje. Ovi zaboravljeni ljudi opterećeni prošlošću i bankovnim kreditima, u potpunoj medijskoj tišini žive dan za danom, gledajući Savu i nadajući se boljem.
Autor teksta se zavljajuje Šejn na neophodnim informacijama.